Tisze jediesz, dalsze budiesz

Z retoryki Republikanów, którzy w wypowiedziach zupełnie się nie krępują, wynika, że obniżenie oceny kredytowej wiarygodności Stanów Zjednoczonych z AAA na AA+ uważają oni za swój wielki sukces. Dzięki temu bowiem poparcie dla prezydenta Obamy spadło do 40% i główny cel Partii Republikańskiej, jakim jest niedopuszczenie Obamy do drugiej kadencji, staje się coraz bardziej realny. Przy okazji spadło również poparcie dla Kongresu – do poziomu 14%, nie mającego podobno precedensu w historii – ale Republikanów to nie martwi, choć w Izbie Reprezentantów stanowią oni większość, która wszczęła całą awanturę. Wybory jeszcze daleko – uspokajają zatroskanych – do tego czasu ludzie zapomną. Poza tym o co chodzi? Gdyby Obama nie upierał się tak przy swoim, kraj byłby teraz w zupełnie innym miejscu. Demokratom nie trzeba takich rzeczy dwa razy powtarzać, żeby natychmiast nie zapłacili pięknym za nadobne: Winni są Republikanie, którzy idą na pasku Tea Party.

Nasze władze przyjmują to wszystko z bezrefleksyjnym spokojem. Pragnąc jakoś uczulić je na ten konflikt, zamieściłem na swoim blogu wpis pod tytułem „W USA obłęd, w Polsce luz”, który nieżyczliwe mi środowiska natychmiast uznały za brutalną napaść na premiera Tuska, podczas gdy w rzeczywistości była to jedynie merytoryczna krytyka jego polityki, podjęta w zastępstwie otępiałych w rutynie mediów (z „Gazetą Wyborczą” i „Polityką” na czele), które zamiast wzywać rząd do opamiętania, bezwstydnie kadzą premierowi, tak jakby Tusk nie miał od tego Sikorskiego i swojej żony.

Wpis mój ukazał się kilkanaście minut po północy z środy na czwartek i miałem pełne prawo oczekiwać repliki premiera w ciągu najbliższych 24 godzin, tymczasem premier przez cały dzień milczał jak zaklęty i dopiero w piątek po południu, najwyraźniej pod naciskiem swego doradcy od spraw dziwnych kroków, zdobył się na pokrętną odpowiedź, starając się przy tym stworzyć pozory, że przemawia będąc pod wrażeniem swojego udziału w spotkaniu Rady Gospodarczej, a nie mojego wpisu.

Przechodząc do analizy wystąpienia premiera, muszę najpierw zacytować swoje własne słowa nawiązujące do batalii o zwiększenie limitu amerykańskiego długu:

„Teraz pytanie za 10 punktów. Co nas to wszystko właściwie obchodzi? Przecież premier Tusk wyraźnie powiedział, że kłopoty Ameryki nie dotyczą Polski i że nasza gospodarka w przeciwieństwie do amerykańskiej mocno stoi na obu nogach.”

Podczas piątkowego wystąpienia premier Tusk już nie był taki pewien swego i stwierdził, że „źródła zamieszania finansowego leżą poza Polską, ale ich konsekwencje dotykają także Polaków i budzą niepokój wszystkich mieszkańców Europy.”

No wreszcie! – pomyślałem sobie. Potem jednak premier dalej szedł w zaparte. Wprawdzie już nie bredził o mocnym staniu na obu nogach, za to zaczął majaczyć o solidnych fundamentach:

„Zdaję sobie sprawę, że wielu ludzi odczuwa przedłużający się kryzys finansów świata i Europy, ale pragnę uspokoić wszystkich, którzy obawiali się o kondycję finansów państwa, że Polska jest osadzona na solidnych fundamentach. Jest gotowa na kolejne fale; należy się spodziewać, że najbliższe miesiące mogą być wciąż niestabilne w Polsce i na świecie. Polska jest na to przygotowana.”

Fakt, że zaraz trochę to stonował: „Oczywiście, jeśli coś złego miałoby się zdarzyć w Stanach Zjednoczonych, to nie ma państwa na świecie, które by nie odczuło dotkliwie tego typu turbulencji.”

Z tym, że za chwilę znów przerzucił się na majaczenie: „Dla rządu nie jest ważne przewidywać przyszłości Stanów Zjednoczonych. Dla nas jest ważne przygotować Polskę tak, aby była możliwie odporna na kolejne wstrząsy w światowej gospodarce.”

Proszę mnie dobrze zrozumieć, postawa premiera Tuska wcale mnie nie dziwi, wręcz przeciwnie, w gruncie rzeczy ją popieram. Ani premier, ani Polacy, nie mają żadnego interesu w rozpętywaniu awantury o wydatki i długi, Amerykanie też nie mieli, ale poszli na to, nie znając mądrego rosyjskiego przysłowia, które weszło również bardzo mocno w polski krwioobieg: Tisze jediesz, dalsze budiesz. Gdyby je znali i nie narobili rabanu na cały świat, dzisiaj nadal mieliby ocenę AAA i nikt by nie mówił, że Ameryka jest okulawionym mocarstwem.

Dlatego o wiele bardziej niż pasywność Tuska dziwi mnie bierna postawa prezesa Kaczyńskiego, przy czym od razu pragnę dodać, że dziwi mnie w sensie bardzo pozytywnym. Przecież ja publikując swój wpis, nieopatrznie dałem mu do ręki potężny bat na premiera, którym mógłby naprawdę przegnać go z Alei Ujazdowskich. Dotychczasowe metody prezesa, szczerze mówiąc, są guzik warte. Gdyby natomiast chciał pójść za przykładem lidera Partii Republikańskiej, Johna Boehnera, po prostu rąbnąłby teraz Tuska z lewej mańki naszym ponad osiemsetmiliardowym długiem i nie pozwolił mu na zaciąganie dalszych kredytów bez jednoczesnego obcięcia wydatków. Sądząc po Stanach, niechybnie doprowadziłoby to do wyniszczajacej debaty sejmowej i nieuniknionego obniżenia polskiego reitingu z trzecioligowego A- do czwartoligowego BBB+, za co prezes mógłby najspokojniej w świecie obwinić Tuska.

Wydawałoby się, że nic nie stoi na przeszkodzie, by Tuskowi w ten sposób zaszkodzić przed wyborami, a jednak Kaczyński, powodowany troską o dobro Polski, nie wykonuje najmniejszego ruchu w tym kierunku. Tisze jediesz, dalsze budiesz, zdaje się mówić do mnie ten wybitny strateg, mrugając porozumiewawczo okiem i ja tę jego postawę nie tylko rozumiem, ale i głęboko szanuję. Ileż to razy padał zarzut, że prezes w swych poczynaniach kieruje się tylko żądzą władzy. A tu proszę! Zresztą bądźmy też trzeźwi, prócz patriotyzmu w postępowaniu prezesa jest także zdrowy pragmatyzm. W czwartej lidze Polska by ugrzęzła najmarniej na pięć lat. A na choinkę PiS-owi jakieś zakichane BBB+ na dzień dobry w momencie obejmowania władzy, który w końcu musi nastąpić?