Piesiewicz: tak czy nie?

Dlaczego powinniśmy głosować na Krzysztofa Piesiewicza?

Odpowiedzi padają różniste. Zdaniem Kazimierza Kutza powinniśmy na Piesiewicza głosować, żeby uratować tego człowieka, w akcie solidarności, bo to osoba zbyt wybitna, żeby nie życzyć jej dobrze.

Janina Paradowska z kolei uważa, że powinniśmy na pana Krzysztofa głosować, bo przez 20 lat obsługi prac Sejmu i Senatu przegadała z nim wiele godzin i zawsze głosowała na niego, gdy kandydował na senatora, poza tym w październikowych wyborach Krzysztof Piesiewicz ma już jej głos.

Łukasz Lipiński z GW ze swej strony pragnie byśmy poparli Piesiewicza, bo jemu problemy senatora i scenarzysty nie przeszkadzają, natomiast ma szacunek dla dorobku i mądrości Krzysztofa Piesiewicza, który przecież nie był szantażowany, żeby „przepchnąć” jakieś rozwiązanie ustawowe (tylko, żeby zabulił, chcąc uniknąć poruty z sukienką i narkotykami – przyp. mój).

Dlaczego na Krzysztofa Piesiewicza nie powinniśmy głosować?

Bo jego start w wyborach, to strategia służąca obronie immunitetu – uważa Bronisław Wildstein.

Bo byłoby to głosowanie z litości i współczucia – twierdzi  Michał Kobosko z Point Group, który zawsze cenił Piesiewicza jako twórcę i mądrego człowieka, będącego jednym z niewielu ludzi, których nazwałby autorytetem.

Bo nie – stwierdza premier Donald Tusk. – Nie wyobrażam sobie, by Krzysztof Piesiewicz dalej pełnił funkcje publiczne, wydaje się, że tak czy inaczej jego kariera polityczna jest skończona.

Co mówi sam Krzysztof Piesiewicz?

Też mówi różniste rzeczy, a między innymi:

Bardzo cenię Donalda Tuska, ale jestem przekonany, że nie miał pełnej informacji, mówiąc, że moja kariera polityczna jest skończona.

Na ławie oskarżonych w mojej sprawie o szantaż zasiada pewien pan, którego później sfotografowano pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu. To ciekawe, był najbardziej aktywny, prowokował ludzi.

Jest ważne, żeby ludzie dowiedzieli się, jak było. Na początku zapłaciłem za te filmiki, bo chciałem odkupić swoją godność. W sensie prawnym nie uległem żadnemu szantażowi. Ale gdy pojawiła się pierwsza groźba karalna, a szantaż w kodeksie karnym nazywa się groźbą karalną, zawiadomiłem policję. Podkreślam, przy pierwszej próbie szantażu.

Może nie powinienem tego mówić, ale czasami czuję się gorzej w wolnym kraju niż w PRL-u. Najbardziej przykre jest to, że zwątpiłem w media. Zostałem w tę sytuację wmanipulowany, to zostało przygotowane. Pierwszy raz w życiu znalazłem się w sukience, tego rodzaju wzmocnienia są mi obce. Oczywiście, wielu rzeczy by nie było w moim życiu, gdybym nie był człowiekiem przesadnie ufnym.

Byłem kiedyś na spotkaniu, na którym siedział ks. Tischner, rabin, jakiś profesor i ja. Ktoś powiedział do rabina: „Wy się ciągle na ten dekalog powołujecie, a pan rabin jest taki święty?”. Rabin odpowiedział: „Przecież nigdy nie powiedziałem, że jestem aniołem. Jestem normalnym warszawiakiem chodzącym po warszawskim bruku, urodziłem się i wychowałem na gruzach Warszawy”.

Decyzja o startowaniu wymaga ode mnie odwagi. Ale myślę, że to jest w jakimś sensie konieczność. Na żadne ataki w czasie kampanii nie będę odpowiadał. To wyborcy zadecydują. Jestem uczciwy. Ludzie doskonale wiedzą, pomimo tego incydentu, że ich nigdy nie zawiodłem. Doskonale wiedzą, że do mnie nie przylepią się żadne kombinacje, mętne interesy, dziwne spółki, tzw. uklady.

Co mówię ja, Cedro?

Przede wszystkim chcę oświadczyć, że bardzo łatwo przyszło mi przedstawić wypowiedzi Kutza, Paradowskiej i Tuska w formie groteski, bo wszystkim tym publicznym osobom rzadko kiedy udaje się ostatnio powiedzieć coś, co przynajmniej w uszach nieletnich brzmiałoby sensownie.

Kutzowi w jednym przyznaję rację: Piesiewicz potrzebuje ratunku w postaci ponownego wyboru na senatora nie tylko dlatego, że dzięki temu uniknie utraty immunitetu, co bezczelnie imputuje Wildstein, ale przy okazji nie straci kto wie czy nie jedynego w tej chwili pewnego źródła dochodów, jako że z dochodami za twórczość artystyczną różnie bywa. Kutz o pieniążkach przez delikatność nie wspomina, wszyscy jednak mamy świadomość, że sytuacja finansowa Piesiewicza może być w tej chwili nie lepsza niż sytuacja śp. Leppera i te dziesięć tysięcy senatorskich poborów plus 35%  w postaci różnych dodatków funkcyjnych na pewno byłoby jak znalazł. Wiem, że cynizm przeze mnie przemawia, ale takie niestety jest życie, zresztą rozumiem, że trochę wzniosłych słów dla pucu nie zaszkodzi.

Co do wypowiedzi samego Piesiewicza, uważam, że on, ofiara podłości, miejscami sam jest podły, gdy na przykład w jednym zdaniu sytuuje szantażystę między obrońcami krzyża na Krakowskim Przedmieściu, a kilka zdań później podczepia się pod ks. Tischnera i rabina, szukając w nich usprawiedliwienia dla swego braku anielskości. Najpierw napluć na krzyż, a potem klęknąć przed nim – niezły wyczyn, jak na upadły autorytet moralny.

Z żelaznej logiki senatora wynika, że godność można zachować, jeśli o jej stracie nikt się nie dowie. Przykro mi, ale Krzysztof Piesiewicz, wzorem wszystkich grzeszników, każdego o coś obwinia – szantażystów o podłość, co zrozumiałe, premiera o nieposiadanie pełnej informacji, media o informowanie opinii publicznej – siebie natomiast o nic, prócz swojej przesadnej ufności. Za to chwali się za odwagę, jakiej wymaga startowanie w wyborach. Do pana Krzysztofa jeszcze nie dotarła ta oczywista dla większości normalnych ludzi prawda, że w pierwszym rzędzie sam jest winny. To nie szantażyści, nie Tusk, nie media, lecz on skusił się na seks z prostytutką. I nikt inny tylko on opłacał ludzi za milczenie. Jeśli sądził, że ujdzie mu to na sucho, to bardzo się pomylił, ale to jest wyłącznie jego pomyłka. Draństwo szantażystów, nieczułość Tuska, bezwzględność mediów nie zmazują tej jego pierwotnej winy, powinien to w końcu zrozumieć.

Jedno mnie tylko do niego przekonuje. Że jako polityk rzeczywiście jest uczciwy. Wierzę mu, gdy mówi: „Do mnie się nie przylepią żadne kombinacje, mętne interesy, dziwne spółki, tzw. układy”. Chętnie poprę go w tych wyborach na swoim blogu, ale wpierw musi odrzucić dziecinny żal do całego świata i uznać swoją winę.