Przemówienie Tuska i speech Obamy

Prezydent Obama wygłosił swój speech w ubiegły czwartek na specjalnej sesji Kongresu Stanów Zjednoczonych. Premier Tusk przemawiał w sobotę na konwencji Platformy Obywatelskiej. Obu politykom chodziło o to samo – o reelekcję. Tusk mówił o niej wprost, co zrozumiałe, zważywszy na bliski termin wyborów parlamentarnych. Obama, który do wyborów prezydenckich ma jeszcze czternaście miesięcy, skoncentrował się wyłącznie na prezentacji swego planu zmniejszenia bezrobocia. O reelekcji wspomniał tylko mimochodem na początku wystąpienia, w dodatku nieomal odżegnując się od niej, ale wiadomo było, że nie może nawet marzyć o drugiej kadencji, jeśli przynajmniej nie przedłoży Kongresowi projektu ustawy wymierzonej w bezrobocie. Nic więcej zresztą nie potrzebuje z  tą ustawą robić, bo o to, żeby jej nie uchwalono, Republikanie już sami zadbają.

Łatwo być mądrym po szkodzie, ale i przed szkodą sporo ludzi twierdziło, że prezydent Stanów Zjednoczonych popełnia kolosalny błąd, stawiając przede wszystkim na ratowanie finansów i pozostawiając całkowicie na uboczu problem bezrobocia. Postąpić na odwrót oczywiście nie mógł, gdyż zaniedbanie finansów nie tylko doprowadziłoby do jeszcze większej zapaści zatrudnienia, ale w ogóle skończyłoby się katastrofą. Mógł natomiast spokojnie odłożyć na później niechcianą przez większość społeczeństwa reformę ubezpieczeń zdrowotnych i zaoszczędzony w ten sposób czas poświęcić głównie rynkowi pracy. Teraz na odkręcanie błędów jest już prawie dla niego za późno. Rzecz jasna, w traceniu czasu i energii bardzo mu się również przysłużyła oszołomska batalia Republikanów o obcięcie wydatków w zamian za zwiększenie limitu zadłużenia.

Premier Tusk trzy tygodnie przed wyborami nie ma takich zmartwień. Bezrobocie w Stanach wynosi obecnie 9,1%, w Polsce 11,7%. Polacy jednak nie są tak przewrażliwieni na punkcie bezrobocia jak Amerykanie. Obama z 9,1-procentowym bezrobociem sam prawdopodobnie za rok zostanie bezrobotnym. Tusk za bezrobocie 11,7-procentowe ma szansę zostać obwołany przez „Gazetę Wyborczą” człowiekiem roku. W sumie dlaczego nie, skoro „Gazeta Wyborcza” już ogłosiła, że Polacy mimo kryzysu są zadowoleni. O nas Polakach wiele można złego powiedzieć, ale na pewno nie to, że mamy wygórowane wymagania. Gdyby premier w swoim sobotnim przemówieniu ogłosił, że bezrobocie spadło do 9,1%, prawdopodobnie wszyscy byśmy na trzy cztery posikali się z radości w pory, a „Gazeta Wyborcza” natychmiast obwołałaby mówcę premierem stulecia.

Nie oznacza to, że premier Tusk w ogóle nie ma żadnych zmartwień. Otóż ma, wprawdzie tylko jedno, ale za to ogromne, a imię jego trzysta miliardów. Jak ogromne jest to zmartwienie, najlepiej wyjaśnił on sam:

„Gramy absolutnie o wszystko. Co się stanie z tymi 300 miliardami złotych, o jakie walczymy w budżecie Unii Europejskiej?”

„Te 300 miliardów to nie tylko szansa na to, aby również życie było łatwiejsze. To szansa na to, żeby dokończyć wielkie przedsięwzięcie cywilizacyjne.”

„Nas nie stać na to, aby przyszli znowu ludzie, którzy zamkną ten kurek z pieniędzmi. Dla nich te 300 miliardów, ten wyścig cywilizacyjny nie ma żadnego znaczenia. A dla Polski nie ma ważniejszej rzeczy niż te 300 miliardów.”

„Zniknięcie tych parówek spowoduje niemały zamęt. Będzie to jednak zamęt grubymi nićmi szyty i wiemy lep jakiej propagandy kryje się za tymi nićmi. Dlatego też te parówki zewrą jeszcze bardziej nasze szeregi.”

Oj, przepraszam, ostatni cytat był z innego przemówienia, ale mam nadzieję, że mimo tej pomyłki, teraz już mniej więcej wiemy, o co się detalicznie premierowi z tymi parówkami, pardon, z tymi 300 miliardami, rozchodziło.

Premier Tusk, mając te 300 miliardów praktycznie w kieszeni, nie musiał się już rozwodzić jak Obama o bezrobociu i uspokoił tylko Polaków, przypominając, że w porównywalnych państwach, takich jak choćby Hiszpania, przekroczyło ono 20%, a nam, ho, ho, ile to jeszcze do tego brakuje. Planu B na wypadek zniknięcia tych parówek, przepraszam, nieotrzymania tych 300 miliardów, nasz premier nie przedstawił, zapewne żeby nie budzić licha.

Na marginesie wystąpień Tuska i Obamy nasuwają mi się takie refleksje. Polska, jako kraj niesamodzielny, który w 1989 roku postawił na niesamodzielność, a 1 maja 2004 roku raz na zawsze się w niej utwierdził, nie musi dzisiaj martwić się o jakieś głupie 300 miliardów złotych, dostanie je po prostu od Europy. Suma ta stanowi 1/3 polskiego długu. Gdyby Obama naciągnął jakiegoś dobrego wujka na 1/3 amerykańskiego długu, czyli 5 bilionów dolarów, problem jego drugiej kadencji byłby rozwiązany od ręki. Niestety miał pecha, że urodził się w Ameryce, która postawiła na samodzielność i nie nauczyła się żebrać.